Lijkt me heerlijk om dat gevoel te hebben! Er lijkt alleen zoveel tussen te komen met wat allemaal moet.
En toch lukt het me steeds meer de avonturier in mezelf te vinden.
Hoe moeilijk en hoe verdrietig soms ook een dag kan zijn om met mensen te werken die het zwaar hebben. Die slecht nieuws hebben ontvangen en niet weten hoe ze verder moeten. Die vol vragen zitten waar nog geen antwoord op is, maar misschien ook wel nooit komt. Die geconfronteerd worden met hun ziekte en hoe die hen belemmert.
Toch is er steeds vaker wel een moment waarop ik de uitdaging aan ga ook hierin te avonturieren. Om net dat stapje verder te gaan dan het bekende pad en net dat beetje extra voor iemand te kunnen betekenen daardoor.
De kunst is om daar een balans in te vinden. Want goed voor een ander zorgen, vraagt wel om goed voor jezelf zorgen.
Daarom ga ik binnenkort weer even op solo avontuur. Het onbekende opzoeken en daarvan leren. Maar ook onthaasten, ont-moeten en ontmoeten.
Mijn komende avontuur is weer een pelgrimstocht en deze keer de S:t Olavsleden.
En hoewel wandelen voor mij ontzettend helpend is bij het in balans blijven, zowel mentaal als fysiek, zie ik er soms toch een klein beetje tegenop en overzie ik het soms even niet…
Het onbekende namelijk… En het ‘wat nou als?’.
En wat kan dat ontzettend luid zijn als ik het toesta!
Af en toe moet ik mezelf dan ook even toespreken dat ik echt niet over één nacht ijs ben gegaan, dat ik het goed heb voorbereid wat betreft slaapplekken, fysieke training en mijn bagage.
En dat ik mag vertrouwen op wat mijn avontuur me gaat brengen.
Maar toch lastig soms.
Tegen patiënten en cliënten die vragen waarom ik alleen ga wandelen, zeg ik steeds dat ik mijn comfortzone wil oprekken en mijn horizon wil verbreden. ‘Want dat is goed voor me’ hoor ik mezelf dan heel stoer zeggen. Maar ook dat ik hiermee mijn accu weer ga opladen. En ook dat ik het wel spannend vind. Stuk voor stuk vinden ze het stoer wat ik ga doen en hoor ik ze zeggen dat me dat echt wel gaat lukken.
En dus neem ik die lieve, bemoedigende woorden van ze mee op mijn tocht en zal ik eraan terug denken als ik twijfel onderweg. Ook al hoop ik natuurlijk dat het niet nodig is.
Maar ja, ook als (wandel)coach, fysiotherapeut of zorgprofessional heb je dus zo je momenten met twijfel.
Leuke en leerzame spiegel, dat wel.
Ik wens je een fijne dag!
0 Reacties